KAZIM'A BİR GÜZELLEME

 
"Yarım kalmış bir şarkı" diyenler var Kazım Koyuncu İçin. Haksız da değiller. Kendisi yarım kaldı ve yarım bıraktı sevenlerini, hatta sevmeyenlerini.

Duruşuyla, söyledikleriyle ve en çok da söylemedikleriyle Türkiye insanıydı, lazdı ve Türkiye'nin ilk laz müzik grubunda şarkılar, türküler söyleyerek başlamıştı tanınma serüvenine.

7 Kasım 1971'de (resmi kimliğinde 1972 yazar), Artvin'in Hopa ilçesi Yeşilköy (Pançol) köyünde doğmuştu Kazım Koyuncu. Hırçın Karadeniz'in, adını kimselerin bilmediği bir evladıydı doğduğunda. Bu yüzden sessizdi, bu yüzden fazla içe kapanık.

Müzik ise Kazım'ın tüm dünyasıydı, dili, anlattıkları, anlatamadıkları, sevdikleri, sevmedikleri ve doya doya yaşam özlemiydi. Daha 6. sınıfta başlamıştı müzikle 'profesyonel' yakınlaşmasına. Mandolin çalıp, kemençe dinleyerek ama gerçekten 'dinleyerek' geçmiş çocukluğu...

Gençlik döneminin başlangıcında ise, İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi'ne başladıysa, bırakmak zorunda kaldı sonrasında.

1992'de henüz 20 yaşında iken Ali Elver ile "Dinmeyen" adlı özgün müzik grubunu kurdu, tam profesyonel müzik hayatı başladı böylece.

Aşağıdaki kısım Vikipedi'den:

"Zamanla Lazca müzik yapmak için bu gruptan (Dinmeyen) ayrılmışsa da rock'tan kopamamış ve geleneksel Laz halk müziğini rock tabanlı yorumlamaya başlamıştır.

1993’te Mehmedali Barış Beşli ile birlikte Zuğaşi Berepe (Denizin Çocukları) adlı rock müzik grubunu kurmuştur. Lazca rock yapma iddiası ile yola çıkan ve 1995'te Va Mişkunan (Bilmiyoruz), 1998'de de İgzas (Gidiyor) adlı albümleri yaparak bu iddialarını da gerçekleştiren grup, sınırlı sayıda (yalnızca 130 adet) basılmış bir konser albümü (Bruxel Live) çıkardıktan sonra 1999 yılında dağılmıştır.

Kazım Koyuncu, tek başına müziğe devam etmiş ve Salkım Söğüt adlı projelerin ikincisinde 3 şarkıyla yer almıştı. 2001’de Viya! adlı ilk solo albümünü çıkardıktan sonra Kanal D televizyonunda yayınlanan popüler TV dizisi Gülbeyaz'ın müziklerini yapınca yurt çapında tanınmıştır. Daha sonra Kemal Sahir Gürel ile birlikte Sultan Makamı adlı televizyon dizisinin müziklerini hazırlamıştır.."

Bunlar kronolojik olarak Kazım Koyuncu'nun yaptıkları. Türkiye'de 'popüler Laz müziğini tanıtan,  sevdiren, Gülbeyaz ile milyonlara ulaşan bir hayran kitlesini aslında hiç de özel bir şey yapmadan, sadece sesi ve yorumuyla kazanan yegane isimlerden....

Sonra mı? Sonrası acı... Hayatında yaşadıklarını tek tek sıralayacak değiliz. Ama akciğer kanseri ve kanserle mücadelesini bilmek bile yeter. Ama bu bildiğiniz kemoterapi, ilaç, özel bakım mücadelesi falan değil. Hayata tutunarak, hayata meydan okuyarak yapılan bir mücadele. Öyle bir mücadele ki, ölümüne sayılı haftalar kala bile, Çernobil'in neden olduklarını unutmadan, Karadeniz'de bir kanser araştırma merkezi kurulması için uğraştı Kazım Koyuncu.

Ama ne yazık ki onu kaybettiğimizde, aylardan Haziran, takvimlerden 25.06.2005'ti. Bu yüzden arkasından en çok Hasan Hüseyin Korkmazgil'in 'Haziranda Ölmek Zor' şiiri okundu.

Bir sonbahar sonunda hayatımıza sessizce ve yavaş yavaş giren güzel insan; bir yaz başında çok sesli bir koroyla uğurlandı yine aramızdan.

Onu en çok 'Ben Seni Sevduğumi', 'Hayde', 'Asiye' ya da 'Gelevera Deresi' ile sevdik belki ama; Kazım aslında en çok da 'İşte Gidiyorum'dur (Hoşçakal)...

Kanserin son evrelerinde tedavi gördüğü hastanede o kısacık, o dost hayatının sonuna gelirken bile gülebildiği söylenen bir insan için daha ne denir ki... "Ne küslük var, ne pişmanlık kalbimde..."

İyi ki doğmuşsun Kazım Koyuncu ve keşke kalabilseydin biraz daha bizimle... Hoşçakal...