HERKES OLABİLEN TEK ADAM!

Bugün 3 Temmuz. Muhtemelen ülke olarak herkesi güldüren tek adamı kaybetmemizin üzerinden 15 yıl geçti. Mezarı başında anılıyor Kemal Sunal bugün.

56 yıllık ömründe, kocaman gülücükleri sığdırdığı kalbine, 3 Temmuz 2000'de yenik düşmüştü büyük oyuncu.  Arkasından çok şey yazıldı, söylendi. Ve hepsi de iyiydi, güzeldi. Hayata bakışlarımız ne kadar farklı olursa olsun, durduğumuz yer neresi olursa hepimiz sevdik çünkü onu.

1973 yılında Ertem Eğilmez'in yönettiği Tatlı Dillim filmiyle başladığı sinema yolculuğunu, hayatının son gününe kadar sürdürdü Kemal Sunal. 3 Temmuz 2000 tarihinde, Necati karakterini canlandıracağı; Balalayka filminin çekimlerine gitmek için bindiği uçağın kalkışından önce, kalp krizi geçirerek veda etti hayata ve sinemaya.

2015 yılında hala televizyonda bir Kemal Sunal filmi çıktığında oturup izler herkes; hayattayken henüz doğmamış çocuklar bile hala güler usta oyuncuya.

Peki neden bu kadar çok sevdik ve seviyoruz Kemal Sunal'ı? Neden yeri doldurulamıyor? Sadece gülüşü, sakarlıkları, iyi oyunculuğu mu neden? Yoksa, herkesin aslında içten içe hala idealize ettiği, iyi kalpli ve saf adam olarak aklımıza ilk gelen olması mı? Belki de bunların hepsi ve çok daha fazlası.

'Mazlum'ken de sevdik onu, 'Şaban'ken de, Kibar Feyzo olarak 'faşo ağalara' karşı çıkarken de hak verdik ve yanında olduk, aşkının peşinden koşarken bile sevebilen 'Hüsnü'yken de...

Çöpçü de oldu Kemal Sunal, politikacı da; deli de oldu, dahi de; kabadayı da oldu, mazlum da...

Anlatmakla bitmez usta oyuncunun 'içimizden'liği...

Ölümünün 15. yılında saygıyla anıyoruz büyük ustayı. Ve de bu güzel görsellerle hatırlayalım istedik, bazı unutulmaz sahnelerini...

İşte herkesin, hep birlikte sevebildiği yegane insan...