BOŞ SOKAKLAR
FATİH AYDIN
Boynumda fular uçuşurken
Sonbaharken, Eylül’ken yani
Serçeler kaldırımda üşerken
Düşerken ince bir yağmur
Hisli bir İstanbul ikindisini
Sen trene binerken
Alıp götürürken beni
Sen giderken, ben ölürken
Radyoda zalim bir şarkı çalarken
Dönüp dönüp ardıma baktığım gar
Başımda rüzgar sen giderken
Mektuplara bırakırken kayıp bir aşkın hesabını
Ağzımızda yarım kalmış bir hayatın tadı
Sen trene binerken
Çalarken istasyon memuru düdüğü kan kusarak
Sararken rayları duman duman yokluğunun ızdırabı
Uçuşurken eteklerin
Düşerken ince bir yağmur
Hisli bir İstanbul ikindisine
Yine terkedeceksin beni
Yine avcumda mumlar sönecek
Karanlıkta durduğum bu boş sokaklar
Uzanıp alnından öpecek
Sen de yanasın
Bir büyük yalansın
Sen de yanasın
En büyük yaramsın
İstasyonun ucunda
Tek yön bilet avucunda
Gidiyorsun, gidiyorsun
Sen yalansın
Yine terkedeceksin beni
Yine ilkbaharım kışa dönecek
Karanlıkta durduğum bu boş sokaklar
Uzanıp alnından öpecek
Sen de yanasın
Bir büyük yalansın
Sen de yanasın
En büyük yaramsın
İstasyonun ucunda
Tek yön bilet avucunda
Gidiyorsun, gidiyorsun
Sen yalansın