HER GÜN Bİ KUŞ UÇUYO AKLIMDAN
İKİYE ON KALA
Korkuyorum artık mutluluklardan
Hani ilaç olurdu zaman
Anılar gibiyiz bi köşede tozlanan
Benim umudum vardı
Silecektik yalnızlığı
bütün kötü sonları
Demek yalandı
Sen ve ben vakitsizce kentleşen
İki yakın şehirmişiz
Çok özlemişiz ama bilmeden yollarımıza
Hep apartman dikmişiz
Her seferinde yanılır mı insan
Vazgeçtim bu rezil hayattan
Ve bu cevapsız telefonlardan
Bıktım içimdeki bekleme salonlarından